İrlandalılar da ağlar

İlk defa ağlayan bir İrlandalı gördüm. Acı ve mutsuzluk eşiklerinin ne kadar yüksek olduğunu düşündüğümü, Grafton Street'te dolanırken gördüğüm ağlayan o İrlandalı kadının aklımdan çıkamamasından anladım. Ne olmuş olabilir ki ağlaması için? Bi buruldum, içinden çıkamadım..

..sonra, Pazar günleri müze gezmek isteyenleri herbirine tek tek ücretsiz götüren Dublin Culture Bus'a bindim. Dublin City Gallery The Hugh Lane'de indim. A-a bi baktım odadan odaya dolanırken gözlerim doldu. Sanat ruhun gıdası ama ne zamandır doyunca duygulanıyoruz? Hal böyleyken Grafton Street'teki kadın napsın?

Gerçi belki o da bu galeriden yeni dönmüştü, Francis Bacon'un kanvasın tersinde çalışarak oluşturduğu, incelemelere konu olan tekniğin, aslında Monte Carlo'da parasız kaldığı bir dönemde elindeki kanvasların tersini kullanmaya başlaması ve bunun daha iyi sonuç verdiğini tesadüfen görmesi sonucu ortaya çıktığını yeni öğrenmişti. Bu yeterince hüzünlü değilse, bu deneyimi Francis Bacon'un kendisiyle yapılan bi röportaj videosundan dinlemek, gözlerinin arkasında dolanan bir galaksiyi dolduracak düşünce olmasına rağmen sadece bir ağzın izin verdiği kadar kelime ile bunları ifade etme çabası insanı rahatlıkla ağlama noktasına getirir. O noktaya gelince de röportajın yapıldığı atölyenin tüm orjinalliğiyle galeriye taşınmış halini görmek üstüne tuz biber olur.

Galerinin mağaza kısmına girdiğimde dolan gözlerim kurumuştu. Ordan şöyle bir kart aldım: (simsiyah zemin, sadece 3 tane beyaz konuşma baloncuğu) "How are you feeling?" "I'm feeling very unstable and insecure. I also feel very worried and anxious about everything" "I also feel trapped and I feel I'm much too fat and that people are laughing at me. I feel very frustrated and depressed. I feel that I am unable to meet the demands that have been made of me. I am in a bit of a rut as well", ve kendimi iyi hissettim.